Προερχόμενος από το Μοναστήρι της Παναγίας Τουρλιανής στη Μύκονο ο Ιωακείμ Πολίτης αγόρασε το εν λόγω κτήμα στη Σύρο και έχοντας στο πλευρό του τη Γερόντισσα Θεονύμφη και τη μητέρα της άρχισε να υλοποιεί το όραμά του δημιουργώντας για αρχή ένα μικρό εκκλησάκι και τα κελιά για τη διαμονή τους, αφού η οικονομική του κατάσταση δεν επέτρεπε για την ώρα την επέκταση του μοναστηριού. Το 1918 εμφανίστηκε και στη Σύρο η Ισπανική γρίπη με την ονομασία (Δάγγειος πυρετός) μια από τις χειρότερες πανδημίες με 20-40 εκατομμύρια θανάτους παγκοσμίως. Ο Γέροντας και οι μοναχές κατέβασαν την εικόνα της Αγίας Βαρβάρας στην Ερμούπολη πραγματοποιώντας λιτανεία και αγρυπνία στην πλατεία Μιαούλη. Έγινε τελικά το θαύμα και η θανατηφόρος νόσος άρχισε σταδιακά να υποχωρεί. Τότε κατάφεραν με δωρεές να συγκεντρώσουν ένα σημαντικό ποσό και να ξεκινήσουν την οικοδόμηση του μεγαλύτερου ναού που μέσα σε δύο χρόνια ήταν έτοιμος. Ο Γέροντας επιδόθηκε με ζήλο στην ανέγερση του μοναστηριού και αν και αυτοδίδακτος εικονογράφησε μόνος του όλα τα μαρτύρια της Αγίας Βαρβάρας, αποτυπώνοντας πιστά το βίο της στους τοίχους προκαλώντας την έκπληξη και το δέος των προσκυνητών. Το 1942 ο Γέροντας έφυγε από τη ζωή αφήνοντας ημιτελή την κολόνα που απεικονίζεται ο Άγιος Σάββας και την απέναντι με τον Άγιο Χριστόφορο και Άγιο Γεώργιο.